خدا بیامرزه گراهام بل رو

دلش خیلی هوای دوست عزیزو مهربونشو کرده‏بود. دلش می‏خواست از نزدیک ببیندش و با هم صحبت کنن، قدم بزنن، سینما برن. اما رُوش نمی‏شد؛ وقتی تلفن زد، فقط از پشت گوشی صداش رو شنید و خوش وبشی کردن و البته به هم دیگه تعارف کردن که : « ای کاش اینجا بودی و . . . ».

از آخرین باری که همدیگرو دیده‏بودن، خیلی وقته می‏گذره؛ خدا بیامرزه «گراهام بل» و بقیه دانشمندارو اگه می‏دونستن که اختراع اونا باعث دوری میشه و بعضی‏ها جنبه ندارن و سوء استفاده می‏کنن، هیچ‏وقت استعداد خودشونو، رو نمی‏کردن. البته بگم اختراع «بل» بیچاره برای مواقع ضروری کاربرد داره و خیلی هم مفیده؛ اما بعضی فکر می‏کنن خیلی مهم هستن و همیشه در مواقع ضروری قرار دارن و به دل دیگرون کاری ندارن.

اینقده دلش گرفته که شاعر شده و با خودش زمزمه می‏کنه :

                                                سخت است در عالم، تقدیر دوری               زیستن با غم و شکستن و صبوری

راستشو بگم رُوش نمی‏شه «گراهام بل» و دانشمندایی که باعث بوجود اومدن تکنولوی تلفن شدن رو لعنت کنه؛ آخه طفلی خودش هم مهندس مخابراته